L'intercompreneson mai aisida pels occitans

Mercés entr'autres a lor localizacion, l’intercompreneson es mai aisida pels occitans que per de locutors d’autras lengas romanicas. (Fòto Urion Argador)

La situacion de la lenga occitana, al còr de l’arc mediterranèu de lengas romanicas, es la primièra causa que balha un avantatge a sos locutors per la practica de l’intercompreneson. Es a l’encòp una lenga centrala, mas tanben la que tòca mai d’autras lengas romanicas. Es tanben estada centrala d’un biais politic a l’epòca dels trobadors, e lo rei de Portugal de la debuta del sègle XIII, per exemple, li a manlevat los grafèms « nh » e « lh ». « En èsser al centre d’aquel malhum, l’occitan es benlèu lo qu’a lo mai de capacitats naturalas a comprene las lengas romanicas, que son mens alunhadas d’el puèi qu’es central », çò explica Pèire Escuder.

Mas sa situacion de lenga dialectala es tanben una ajuda. L’intercompreneson entre doas lengas es exactament la meteissa causa, amb sonque un transfèrt de nivèl, que l’intercompreneson « intralingüistica » entre los dialèctes occitans. Quand avèm comprés lo principi de l’intercompreneson, se pòt aplicar a mantun nivèl.

Enfin, la màger part dels locutors occitans son al mens bilingües, e lo bilinguisme es plan segur una ajuda per l’intercompreneson. « Dins la mesura qu’aquel bilingüisme son pas dos monolingüismes estancs e bastits a costat l’un de l’autre, pòt èsser un motor de competéncia per l’intercompreneson dins lo sistèma de lengas romanicas », çò explica Pèire Escuder.